Steken kunnen vallen, andere steken raken los. Boosaardige steken worden vaak van bovenaf gelanceerd, je voelt ze meestal niet aankomen en dat maakt
ze uiterst venijnig.
De vervuilde uitstoot van Minister Schippers ligt me nog vers in het geheugen. ‘Psychisch zieken zijn niet echt ziek en omdat hulp te duur is,
moeten ze maar bij de buren aankloppen…’ Mede dankzij woorden van dit kaliber doen de buren niet eens meer open, ze zijn als de dood voor mensen met het spreekwoordelijke steekje los, mensen die
niet ziek zijn maar wel gek en dus gevaarlijk. De laatste eeuwen is er niets veranderd.
Vandaag de dag zijn het de ‘bijstanders’ die aan het ‘labbekakken’ zijn… Stel je niet aan, ga toch lekker asperges steken met z’n allen in het zonnetje! Deze beledigende woorden ontschoten meneer
de Boer, voorzitter van werkgeversrijk VNO-NCW.
Zo’n arrogante hoog bekleder gestoken in een wespentenue dient wat mij betreft per direct uit zijn functie ontheven te worden waarna hij vervolgens zonder pardon en zonder bonus in de bijstand
gesmeten kan worden. En laat hem dan maar eens tijdens de eerstkomende hittegolf van 6.00 uur tot 18.00 uur asperges steken. Dat steekt!
Soms komt het venijn op een meer verdekte, vredelievende wijze binnen. Zo viel vorige week dé positieve noot voor arbeidsongeschikten in de bus, het zogenaamde UWV-Perspectief. Momenten van kortstondige hoop verhogen je adrenalineniveau al bij de eerste blik op de cover. De verhalen van de arbeidsongeschikten zijn hartverscheurend, hartverwarmend en zonder meer prettig om te lezen.
Zo gooit Ad het roer om na 25 jaar van depressiviteit, zegt de WAO vaarwel en begint opnieuw als uitvaartfotograaf…’ (Opbeurend!)
Angela raakte door Trombose aan haar rechterzijde verlamd en kreeg daarna een herseninfarct. Ze vult haar dagen met vrijwilligerswerk en solliciteert weer naar een vaste baan…’ (Chapeau!)
Leo werkt als krediet analist bij ABN-AMRO en heeft MS… Hij is weer één brok energie…! (Wauw!)
Zonder meer een ontroerende, prikkelende en hoopgevende cocktail voor de arbeidsloze doelgroep waartoe ik zelf al geruime tijd behoor. Echter, naarmate je meer opbeurende verhalen absorbeert, hoe
meer het onderhuids gaat kriebelen. En dan steekt plots dwars door de arbeidsprikkelende regels een beschuldigend vingertje:
Als deze mensen, met behoorlijk ernstige aandoeningen weer vol van energie aan de slag kunnen, waarom kan jij dat dan niet met mijn psychische probleempje? Je bent toch niet gek, of was je nu
juist niet ziek? Wat ben je voor watje, of erger, je bent een Labbekak! Waarom dump je je sores niet in je eigen sociale kring en ga je niet gewoon aan het werk? De asperges wachten!
UWV-perspectief barst zoals altijd uit zijn voegen van de succesnummers.
Het wachten is alleen op een nieuwe rubriek als: ‘Hoe gaat het nu met?’ of: ‘365 Dagen later.’
Ik heb zonder meer respect voor de betrokken personen maar bij mij gooit het realiteitsbesef helaas binnen mum van tijd roet in het eten.
Al wat overblijft is de realistische en humoristische column van Vincent Bijlo! Dank je Vincent, ik sta weer met beide benen op de grond! Yasmijn.
Reactie schrijven