Beste Adam,
Mijn eerste virtuele ontmoeting met jouw prachtige, flamboyante verschijning staat nog op mijn netvlies gebrand.
Je was meer dan een vurig welkom, nadat het nieuwe decennium waterkoud was begonnen en ik nog maar net bekomen was van mijn suggestieve Nieuwjaarsduik in een duistere, kolkende oceaan waarin ik wild om me heen had moeten spartelen om de woeste golven boven te komen.
Als 13-jarige leed ik onder de overweldigende prikkels van de middelbare school en nog een paar chronische vormen van bronchitis, somberheid en hyperventilatie.
Met mijn concentratie was het ook niet bijster goed gesteld en dat had zijn weerslag op mijn schoolresultaten. Toch leek heet alsof mijn onderbewustzijn een foefje hanteerde en globaal uitrekende
hoeveel punten ik in totaal nodig had, waardoor ik alsnog met mijn spekzolen over de sloot over mocht naar het volgende leerjaar. Minimale inzet, maximaal resultaat werd mijn credo, wat ook later
in mijn leven wel eens van pas leek te komen. Soms voor de kick, soms simpelweg door een gebrek aan energie.
Met forse tegenzin begon ik het tweede middelbare schooljaar, tot het moment dat Prince Charming te paard genadeloos mijn leven binnen denderde. Jij, Adam, oversteeg jezelf, extravagant uitgedost
knalde je de top 40 in met gedurfde, eigentijdse punkrock. Ik raakte van je in de ban en mijn vervelende, ogenschijnlijk nutteloze prepuber-bestaan werd geïnjecteerd met een zweem van adrenaline.
Het vervulde me met een nieuwe identiteit die mijn ogen deed sprankelen maar voornamelijk innerlijk plaatsvond.
In de greep van de muzikale kalverliefde, liet ik jou, mijn Prince Charming, niet meer los! Toen ik eindelijk 14 en ‘volwassen’ werd, spartelde ik met behulp van jouw herkenbare, intrigerende klanken, de woestheid van de oceaan glorieus te boven, er was geen uitweg meer. Het werd tijd voor ‘Stand en Deliver’, en dat deed ik in een schijnbaar gelukkig 1980. Tot Adam, ik jaren later, toen jij al lang uit beeld was en zwaar ten onrechte was gereduceerd tot een eendagsvlieg met ijzersterke capaciteiten, ik je plotseling weer zag opduiken in een Britse show. Je was terug, en hoe! Ik schrok van je verhaal dat je door depressies en psychoses jarenlang in een inrichting had moeten vertoeven. Nou ja, ik schrok vooral om het geen wat we gemeen bleken te hebben: de bipolaire stoornis. Je leek er volledig aan ten onder te gaan, maar niets is minder waar. Je bent terug, en hoe! Chapeau, my old friend! Yasmijn.
Reactie schrijven