In een buitje van overmoed dacht ik dat ik het wel even zou doen. Het aanvankelijke voorstel van mijn psychiater kwam als in slow motion mijn gehoorgang binnen. ‘Eén halfje lithium eraf, na twee weken opnieuw een halfje er af en dan na twee weken de laatste 200 milligram. Ik had weinig zin in dit slakkentempo. Zés weken, alleen al voor de lithium. Maar in dit stadium besloot ik maar even wat minder te eigenwijs te zijn.
De eerste week een halfje minder (200 mg. Priadel) ging prima, maar de tweede week kwam plots de klad er in. En hoe. Ik voelde me een zombie, verward, moe en in een mineur stemming. Van de
een op de andere dag. Daarbij had ik buikpijn. Na enkele dagen zinloze bedrust belde ik mijn psych. Het halfje moest er acuut weer bij, zei hij, in ieder geval de eerstkomende dagen. Pas drie
dagen later voelde ik me weer beter maar was met de oorspronkelijke dosering weer tevens terug bij af.
Sinds deze week slik ik merkloze lithium, enkel om de reden dat het deelbare 100 mg. pilletjes zijn en ik dus nóg trager kan gaan afbouwen. Als alles goed gaat haal ik er de volgende week weer
100 mg. af en anders wacht ik daar nog een weekje mee.
Onderstaand stukje schreef ik 6 jaar geleden, tijdens een depressieve bui. Ik weet niet meer om welk medicijn in kwestie het ging, maar dat is hier niet zo belangrijk.
Ter illustratie:
Ik heb ‘m geslikt. Hij bruist in mijn maag als een Rennie in een sprankelend glas water. Nieuw in mijn lichaam, wil dit pilletje X wel eens de dienst uit gaan maken. Al bruisend baant het zich een weg tussen al die andere chemische pillenstofjes die ‘belangrijk’ willen zijn. Het lacht smalend om de één, port de ander argeloos in de zij en staat dan plots in een uitdagende pose tegenover ‘het grote Lithium...‘
'Oh ja’, zegt het, ‘jij zou hier toch even de dienst uit gaan maken, machtige heelmeester Lithium? Waar is je grote
beschermingsfactor als stemmingsstabilisator zijnde? Is die nu ineens zoek? Nou?'
Lithium, nooit en te nimmer van zijn stuk gebracht, toont slechts zijn emotieloze gelaat. Pilletje X is echter volhardend en wil
antwoord, maar krijgt het niet. Dan wordt het kwaad en stompt het vervolgens roekeloos om zich heen. Het kan niet anders dan dat mijn lichaam reageert op deze onrustzoeker.
Mijn blik wordt minder scherp, ik voel me duizelig, misselijk, moe en verward. Ik krijg een huilbui met heftige emoties, ik voel me kwaad en machteloos. Dit is mijn leven. Al die pillen. Ik kom er niet van af. Nooit.
Aldus ikzelf, november 2010.
Reactie schrijven