Je vraagt je misschien af wie Yasmijn nu eigenlijk is. Nou, dat kan ik je vertellen. Ik ben een goed verzorgde vrouw die adequaat sociaal oogcontact maakt, vriendelijk en coöperatief is en een helder bewustzijn heeft.
Natuurlijk verzin ik dit niet zelf, het staat tezamen met nog meer positieve uitlatingen in het second opinion-rapport van het UMC Utrecht.
Het is rustig aan het front. Zolang ik me gedeisd houd, voel ik me ok. Ik ben alweer aan het wroeten voor een nieuwe column voor het blad waarvoor ik zo nu en dan schrijf.
De insteek wordt onder andere het onderzoeksrapport uit Utrecht (UMC) m.b.t. mijn (tweede) second opinion:
Hierin lees ik over een goed verzorgde vrouw die adequaat sociaal oogcontact maakt. Ze is vriendelijk en coöperatief, heeft een helder bewustzijn en weet de
aandacht goed te trekken en te houden. Dat gaat zo nog even door.
Het moest daarna even doordringen dat het over mij ging, het bipolaire typje dat niet of nauwelijks reageert op medicatie. Daarna voelde ik me enigszins
vereerd, maar ook vertwijfeld. In conclaaf met mijn psych, vertelde hij me en passant dat hij me ook heel normaal vindt (nee hoor, ik verzin niks en ik bluf ook niet).
Maar gelukkig, ook Utrecht prikte feilloos door mijn misleidende façade heen. Het etiketje bipolaire stoornis blijft ongewijzigd. Wat een opluchting. Moet je voorstellen, ben ik straks nog een doorsnee vrouw zijn die geen medicatie slikt. Veel gekker kan het toch niet worden.
Ondertussen ben ik met een E-health project gestart. Het heeft niet zo heel veel om het lijf, maar het houdt me bezig. Ik heb gekozen voor de module ‘activeren’.
Het mezelf activeren gaat me redelijk goed af, maar het programmaatje houdt weinig tot geen rekening met mijn stemmingswisselingen.
De black-out van vorige week (twee dagen) legde me bijvoorbeeld helemaal plat. Letterlijk en figuurlijk. Maar goed, daarna activeer ik me als vanzelf
weer. No problem. Tot dusver een gaatje in mijn activeringsdagboek(app)je. Valt haast niet op. Nog niet.
Een Sociaal Verpleegkundige (SPV’er) begeleidt me tijdens dit traject. Het is dezelfde SPV’er met wie ik kort na mijn laatste opname van acht jaar gelden mot
kreeg omdat ik me laatdunkend over haar slechte adviezen uitliet. Gelukkig zijn we dat allebei vergeten.
Tja, ik kan niet alles weigeren. De deeltijdtherapie, 2x per week, heb ik namelijk al voortijdig afgeblazen. Reden: het herinnert me teveel aan mijn
PAAZ-blues, de ruimte alleen al voelt traumatiserend.
Al met al goed bedoelde pogingen om me tijdens de medicatie-afbouw op het rechte pad te houden. Maar ik moet toch mijn eigen pad vinden. Ik gebruik daarbij
mijn hersens en gevoel nog altijd waar het kan. En niet te vergeten mijn niet te misdane ervaring met het bipolair (of normaal)
zijn.
Yasmijn.
Reactie schrijven