Ik ben nu zo’n drie maanden verder na het fabuleuze startschot en ik slik al een kleine sloot medicatie minder.
Na het stoppen van Priadel (lithium) en Seroquel was het alsof ik een oude, muffige deken van me had afgeworpen. Eerder
was het nooit bewezen dat deze middelen mij behoedden voor ellendige episodes en bovendien had ik last van de vele bijwerkingen.
Tijdens het langzaam vorderende afbouwproces begon ik me kwetsbaarder te voelen, maar ik realiseerde me ook dat dit niet per definitie een verkeerd teken hoefde te zijn. Steeds vaker voelde ik me meer mijn ‘oude,’ bijna vergeten zelf. Dit was ik, met al mijn goede en minder goede kanten, tekortkomingen en kwetsbaarheden en daar moest ik maar mee zien te dealen.
Toen ik me dat realiseerde, voelde dat ineens verdomd goed, zonder dat manische trekjes roet in het eten gooiden. Er is geen tijd meer om me onzeker te voelen, ik ben wie ik ben, met al mijn onhebbelijkheden die mijn omgeving gewoon op de koop toe mag nemen. Zoals ik dat bij hen doe!
Toch ben ik er nog niet. Vijf jaar na de diagnose bipolaire stoornis werd bij mij ook ADD vastgesteld. Ja, zonder die H van hyperactiviteit, maar die ‘H’
vindt bij ADD wel plaats in je hoofd.
Men schreef mij destijds verschillende middelen voor, maar Concerta (24-uurs werking) bleek uiteindelijk het beste te werken. En ook Concerta, die mij
voorziet van energie en focus, ben ik nu aan het afbouwen.
En ja, ik ben weer wat chaotischer, sneller afgeleid en mijn concentratie laat wel eens te wensen over. Maar ook dit ben ík, de lichamelijke afkickverschijnselen neem ik even op de koop toe.
Ik bijt me er in vast, met als doel eens ‘psychofarmaca vrij’ te zijn. Maar 'bevrijd' voel ik me nu al!
Wel ben ik ultrastreng voor mezelf. ’s Morgens heb ik zo mijn rituelen, waarvan een halfuur Zumba dansen er één is. Ik ontbijt gezond met een vers sapje en slik vitamine D en visoliecapsules. Daarnaast gebruik ik een daglichtlamp (’s ochtends, niet te lang en niet te vaak) en zorg ik dat ik minimaal acht uur slaap. Dat gaat nog wel gepaard met enige medicatie, maar die slaap is megabelangrijk.
Het doel is nu een voor mij moeilijke periode te trotseren, het (vroege) voorjaar!
Ook de angst hiervoor lijkt grotendeels weggevaagd, het voelt alsof ik nu de regie in handen heb en niet
(of minder) afhankelijk ben van preventieve, dempende medicatie en aanvullende behandelingen.
Maar ik houd een slag om de arm, want de kwetsbaarheid blijft… Alleen weet ik nu veel beter wat wel of niet goed voor me is. Ik ben er van overtuigd dat je daar het beste zélf achter kunt komen, maar dat is een leerproces. Tien jaar geleden was ik waarschijnlijk nog niet klaar geweest voor zo’n grote sprong in het diepe…Yasmijn.
Reactie schrijven
Jack (woensdag, 07 februari 2018 22:39)
Hoi Yasmijn,
fijn om te je blog te lezen, ben je nog steeds gestopt met de lithium. ik ben nu een maand gestopt en voel me veel vindingrijker en creatiever. mijn depressies zijn dieper.