Het is volop lente en er is nog niets gebeurd. Nou ja, er is genoeg gebeurd, maar de opkomende demonen die mijn geest praktisch ieder voorjaar teisteren zijn uitgebleven.
‘Wat goed,’ of ‘wat knap hoe je dat doet,’ zeggen mensen om me heen. Ik blijf er nuchter onder. Het is geen verdienste.
Ik heb geluk, en het mag gezegd, eindelijk eens een keer.
Elk moment dat deze laatste gedachte in me opkomt klop ik af aan mijn houten bureau. Het prille groen ontluikt en ik ben er nog. Niet alleen mijn lichaam, dat niet slanker maar wél fitter is, maar ook mijn breekbare, maar redelijk kwieke geest maakt sprongetjes. Ik geniet van iedere knop, ieder fluitend vogeltje, iedere ontluikende kleur in de natuur.
Vorig jaar nog dacht ik in de herfst dat het voorjaar begon, tot ik besefte dat dat niet zo was. Een vreemde gewaarwording, enkel door het feit dat ik pas ontwaakte na twee seizoenen over te hebben geslagen. Dat is me vaker overkomen, veel te vaak.
Toch is er ook een ‘maar’ aan dit positieve bericht. Ik heb geen ‘reset’ knop. Jarenlang heb ik in een soort slaapstand vertoefd en nu wil ik wel weer eens
écht ‘leven’. Maar hoe doe ik dat?
Geen kattensprongen, die zijn te groot voor mij en mijn psychische kwetsuren, maar die muizensprongetjes begin ik ook wel weer beu te worden. Tja, het laatste is waarschijnlijk wel de beste manier. Er is niemand die me daar daadwerkelijk bij kan helpen.
Soms verval ik in passiviteit omdat ik dat jaren zo gewend was en niet anders kon. Maar nu moet het dus anders. En de tijd van duiken in allerhande therapieën en zienswijzen is wat mij betreft echt voorbij. Ik doe wat ik denk wat bij me past en ik permitteer me de luxe om daarvoor de tijd te nemen.
Dat is nodig, want vandaag trok bijvoorbeeld na een aantal energieke dagen een mist door mijn hoofd. Niet finaal op de rem, maar gas terug nemen is soms
geboden. Lichaam en geest als gids, het bevalt me wel, maar het blijft een intens
proces… Yasmijn.
Reactie schrijven