Column: Help.

'Dan vraag je het toch aan Anke!,’ hoor ik iemand achter me in de rij bij Albert Heijn zeggen. Ik kijk om en zie één van de buurvrouwen staan. Ik groet kort. ‘Ja, lekker makkelijk weer…,’ denk ik grimmig. Anke woont ook bij mij in de straat, is gepensioneerd en helpt altijd iedereen uit de brand, behalve zichzelf.
Ik heb het haar wel eens gevraagd. ‘Anke, heb je eigenlijk nog wel tijd over voor jezelf?’ Ze begreep me niet, want ze voelt zich prima bij wat ze doet. Ze had een lintje kunnen verdienen als iemand haar had voorgedragen, maar dat had ze vast geweigerd.

Mensen weten haar altijd te vinden, is het niet om op hun kind te passen, dan wel om hun huisdier voor de vakantie te dumpen of om koffie te schenken in het buurthuis. En dan nog de collectes voor het Oranje Fonds, de Dierenbescherming, de Nierstichting en niet te vergeten de gehandicapte kindertjes. Ze staat op straat als verkeersbrigadier bij de basisschool, en ach, als een overblijfmoeder niet kan, dan blijft zij wel over voor de kinderen. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Laatst is ze zelfs als penningmeester gevraagd bij de plaatselijke tennisclub, terwijl ze zelf niet eens lid is. Huh, tennissen, ze heeft er niet eens tijd voor. En voor ze het wist stond ze ’s avonds ook nog bier te tappen in de sportkantine en hielp ze zo weer mensen van hun bardienst af (want die hadden geen tijd voor die onzin).

Anke is een tijdje uit de running geweest. Ze liet de Duitse herder van haar buurvrouw uit en het beest trok zo hard aan de riem dat Anke ten val kwam en er een dubbele beenbreuk aan overhield.

De betreffende buurvrouw bracht haar daarna een fruitmandje namens Boris. Het bestuur van de tennisvereniging stuurde een kaartje: ‘We missen je enorm, kom je snel terug?!’

Een vertegenwoordiger van de Dierenbescherming liet zuchtend weten dat ze toch al zo moeilijk aan collectanten konden komen.

Verder kreeg ze het koffieschenkschema van het buurthuis gewoon toegestuurd, ook al had ze hen ingelicht.

Ik ben een keer langs geweest en heb alles aangehoord. Haar dochter was uit Duitsland overgekomen om haar te helpen. Verder had ze, buiten de buurvrouw van de Duitse herder, niemand gezien. Maar dat begreep ze wel, die mensen hebben het allemaal zo druk…
Daarom ook wilde ze zo snel mogelijk weer aan de slag. Enkele weken later stond ze op krukken aan de bar van de tennisvereniging én bij de school om het verkeer te regelen. Niemand deed een poging Anke hiervan te weerhouden.
Het toonbeeld van eenrichtingsverkeer binnen de participatiemaatschappij.
Geen vrijwilligerswerk meer, maar kromme tenen werk. Yasmijn.